Περιπλανιέμαι συχνά σ\' αυτόν τον τόπο τον Ασύρματο, που δεν είναι πια ούτε Παράδεισος ούτε Κόλαση... Όμως κάποια σούρουπα του χειμώνα όταν η νύχτα βιάζεται να απλωθεί, από εκείνο το χώρο της εφηβικής αναπόλησης, ακούγεται ο απόηχος του ντεφιού της Βαρβάρας και το σεκλέτικο τραγούδι του Βαγγέλη...
Ακούγονται κι άλλες φωνές, κι άλλοι ήχοι για όσους μπορούν να τους ακούσουν. Και τότε ξαναζωντανεύει ο συνοικισμός και μαζί οι άνθρωποι που έζησαν σ\' αυτόν, και πέρα από τους Κλειστούς Ουρανούς είδαν τα δικά τους ξέφωτα.
Οι Κλειστοί ουρανοί είναι ένα βιβλίο δυνατό, πρωτότυπο, ακέραιο στο νόημά του. Και το νόημά του είναι ταυτόχρονα ρεαλιστικό και ανθρωπιστικό. Ο συγγραφέας του συνδυάζει το αφηγηματικό με το δραματικό ταλέντο (Παναγιώτης Κανελλόπουλος, της Ακαδημίας Αθηνών)